Düşünce özgürlüğünden yoksun olmak düşündüğünü söyleyememek değil hiç düşünememiş olmaktır.. Benim gibi yaşlı bir devrimciye böyle bir ödül vermek, kapitalizmin öç alma girişiminden başka bir şey değildir..
- Jean Paul Sartre Nobel Ödülünü reddederken yaptığı konuşma -
Dizeli şiirin tarihsel açmazlarından mı yoksa tam olarak modern-sonrasının getirdiği bir zorunluluktan mı bilinmez -ki aslında bilinir mutlaka, yeni bir olgu ile karşı karşıya olacağız yakında. Bu olgu, daha önce "kolaj" ile ilgili pek kaygı gütmemiş bir dilin edebiyatının geldiği noktada neler yaptığını da bize gösteriyor gibi. Şiir yeterince "sıkıcı" olduğu için, sıkıcı olan tarafın aşındırılması yönünde, şu denenmiş:
Ücra dergisi 40. sayısının tanıtım metni içine bir de duyuru eklemiş. Görsel şiir ile ilgili olduğu için duramadım. Hem duyurmuş olalım, hem de tuhaf bulduğum bir şeyi de gözünüze yaklaştırayım.
"Bu sayıdan itibaren yeni bir bölüm açtık. Dünya görsel şiirinin yetkin isimlerinin çalışmalarını yayınlayacağız. Üstelik şairler kendi ülkeleri de dahil hiçbir yerde yayınlanmamış çalışmalarıyla Ücra’da yer alacaklar. Bu sayının ilk konuğu dünyada görsel ve dizeli şiirleriyle tanınan Kanadalı şair Derek Beaulieu…"
73 Milyon kişinin yaşadığı bir ülkede, yıllık 250 adet şiir kitabı üretimine "yetişmesi zor" diyerek burun kıvıran Turan Karataş, 2010 yılında çıkan kitaplardan çiçek falı bakmış, en sonra bıraktığı "bitkiben" ile ilgili de şu aşağıdaki ifadeleri kullanmış.
Hilmi Yavuz Zaman'da yazıyor "Oktay Rifat'ın bu iddiası, büyük olasılıkla, onun 'Perçemli Sokak'a yazdığı giriş yazısıyla ilgilidir ve bu başlıksız yazıyı Oktay Rifat, bir tür 'İkinci Yeni Manifestosu' gibi düşünmüş olmalıdır." deyip geçiyor.
Geçenlerde Cihat Duman'ın "yumuşak g" dergisine verdiği bir röportajı okudum (ama kendi blog sitesinden). Onu okuyunca fark ettim ki artık günümüz (özellikle) genç şairlerinde moda olmuş "ben şair değilim", "şiirin canı cehenneme" lafları, pek söylenir oldu. Bunu bazen belki biz de söylüyoruz da. Peki bunları bize söyleten nedenler ne olabilir acaba?
Bu arada o söyleşiyi yararı olur diye aşağıda veriyorum.
(...)
BirGün Kitap Eki, 25 Eylül 2010, Mustafa Köz Şiir oku köşesi var ekin. (M. Köz'ün bir dönem çıkardığı derginin adı) Başlık, yazının başlığı. diyor ki: ... Şiir, birtakım sözcük, imge, ileti, algı, duyuş vb. nin kimi yumuşak, kimi sert savaşımından mayalanır. Esinlenme, yani ki, şiir olma durumunu içinde barındırmıyorsa, insana, onun özüne, aşkınlık derecesinde hitap etmiyor demektir. Barış, şiir, biri diğerinden daha köklü üstünlüklere sahip değildir. Devrim olur, şiir havası koklanır. Şiirin bizzat kendisi devrimdir. Ölünür, kaleminiz kırılır, gene öylesi." ...
Metin Kaygalak, Şiirden sayı 1:
"Uzunca bir zamandan beridir birkaç şair dışında Türk şiirinde bir TEFLON şiir yazılmaktadır. Su tutmayan, pas tutmayan, rahat okunabilir, kelimelerin insana geçmediği, harflerin insana değmediği bir şiir. Mübarek olsun!"
Duyulan anlamın erimiş ritmini boğan sözcük de böyledir; taşlara karışmış kalın köklerle kaplıdır bu ritimler; ateşli anlam gizlenmiştir; üst katman sözcük-imgedir (metafor); sesi, dil tarihinin bize söylediğine göre, bölük pörçük, parçalanmış seslerin bitiştirilmesidir; imge ise sesin bozulma süreci; ve sıradan bir sözcüğün -ot!- anlamları ondan serpilmeye koyulur; yan; fonetik saflığın kaybolması diyalektik görkemin gelişimidir; ve görkemin kayboluşu düşüncenin sonbaharıdır, terimdir.
Olan bana olduğu gibi mi oluyor? Bu belirlenebilir, karar verilebilir bir durum mudur? Bende olanla, bende olmayan nedir? Bende olanın bende olmayan olmaması beni bensiz yapar mı? Beni ben yapan bende olan mıdır, olmayan mı? Ben bensem bende olmayan nedir? Benim yaşadığıma; işte_ yahut: öldüğüme karar verilebilir mi? Henüz bilmediğimiz, henüz biçimlen[diril]memiş iletişim, bilişim yolları kullanılmadan iletişim- içinde- olmayan- şeyler’in iletişim kabiliyetlerini ileri sürmek bir yaklaşmadan ibarettir. Ne biricik kelimemiz var, ne kayıp babaocağımızdan miras saf ”ana” dilimiz.
